آزمون بزرگ جریان تلفیقی در صحنه موسیقی پاپ
موسیقی ما -
مدتی است علیرغم رشد چشمگیر تعداد خوانندگان موسیقی پاپ و آثار زیادی که
روزانه در این ژانر تولید و منتشر می‌شود، برخی از فعالان این حوزه تبدیل
به کارخانه تولید آثار مشابه و بدون خلاقیتی شده‌اند که نتیجه آن کاهش
چشمگیر تیراژ آلبوم‌ها و سانسهای اجرا و گاه سالن‌های نسبتا خالی از
مخاطبی شده که به ضرب و زور تخفیف‌های 90 درصدی پر می‌شوند. در مقابل،
گروه‌های به اصطلاح تلفیقی در گستره محدود ژانرهای موسیقی در ایران، سعی در
خلق تجربههای تازه کرده و با توسعه دامنه شنیداری مردم، توانسته‌اند بخشی
از مخاطبان خاموش موسیقی ایران را که در این سال‌ها بیشتر پیگیر موسیقی
غربی بودند، آرام آرام، به سمت شنیدن این نوع موسیقی سوق دهند.
گروه‌های تلفیقی سال جدید را با قدرت آغاز کرده‌اند و علاوه بر کنسرت‌های
مستقل خود در اردیبهشت‌ماه، با فستیوال‌های مختلفی چون «هفته موسیقی
تلفیقی» که برای سومین دوره برگزار می‌شود و همچنین «هفته موسیقی معاصر» که
امسال، اولین دوره برگزاری آن در ایران بود، بخش مهمی از اجراهای اول سال
را به خود اختصاص داده‌اند. پس شاید بتوان گفت در حال حاضر در نقطه عطف این
جریان موسیقی -حداقل به لحاظ مخاطب- قرار داریم و سال 95 قرار است اتفاقات
ویژه‌ای در موسیقی رقم بخورد؛ چراکه تاکنون سالی اینچنین پربار برای
موسیقی متفاوت ایران آغاز نشده بود. موسیقی‌ای که فعالان آن همیشه سعی
کرده‌اند در فضایی که برای تنفس وجود دارد، بیشترین اکسیژن را برای حیات
خود ذخیره کنند و مدتی است اقبال مخاطبان به سمت آنها چرخیده است.
در این سال‌ها تأثیر این جریان از موسیقی بر مردم و مارکت تا حدی بوده که
رسمی‌ترین جشنواره موسیقی کشور یعنی «جشنواره موسیقی فجر» هم سال گذشته
برای اولین‌بار در جدول برنامه‌های خود بخش مجزایی به نام موسیقی تلفیقی
تعریف کرد که اتفاقا استقبال بسیار خوبی هم از این بخش شد. نمونه دیگر هم
«جشن سالانه موسیقی ما» است که امسال قرار است برای چهارمین سال پیاپی
برگزار شود و هر سال در بخش مجزایی به انتخاب برترین اثر و آهنگساز موسیقی
تلفیقی می‌پردازد.
از سوی دیگر، مدتی است که موسیقی‌های خارج از
جریان اصلی، به واسطه استقبال مخاطبان، کم‌کم از سالن‌های کوچک 200 تا 300
نفره در حال نقل مکان به سالن‌های بزرگتر هستند، تا آنجا که توانسته‌اند
اقتصاد موسیقی پاپ را تحت‌الشعاع قرار دهند. یکی از تازه‌ترین اتفاقات هم
روز یکشنبه 19 اردیبهشت‌ماه رقم خورد که طی آن گروه‌های «داماهی» و
«بمرانی» در میان استقبال مخاطبان و حضور چهره‌های سرشناسی چون عین‌الله
کیوان‌شکوه، بهرام دهقانیار، فرشاد رمضانی، گروه «دنگ‌شو»، میلاد درخشانی،
امید نعمتی، گروه «کامنت»، بیژن بیرنگ، اشکان خطیبی و ... توانستند برای
اولین‌بار در سالن میلاد نمایشگاه که در این سال‌ها عموما قلمرو خوانندگان
پاپ بوده روی صحنه بروند. سالنی که بیش از یک دهه است میزبان گروه‌هایی با
این حال و هوا نبوده و به این ترتیب حضور آنها در چنین سالنی آزمون و محک
بزرگی برای این جریان از موسیقی محسوب می‌شد. اما حضور گسترده علاقه‌مندان
نشان داد که موزیسین‌های این حوزه میتوانند با کمی تیزهوشی و البته به شرط
فراهم شدن شرایط برای شنیده شدن آثارشان، قشر گسترده‌تری از مخاطب عام را
جذب کنند و موسیقی آنها در آینده نه چندان دور، تبدیل به موسیقی پاپیولار
ایران شود.
سانس اول این روز را گروه «بمرانی» به خود اختصاص داده
بود که علیرغم روز و ساعت نه چندان مناسب آن، توانست تعداد زیادی از
مخاطبان خود را به سالن بکشاند و اجرای موفقی را پشت سر بگذارد. آنها در
این کنسرت علاوه بر اجرای قطعات آلبوم «مخرج مشترک»، تعداد قابل توجهی از
قطعات آلبوم جدیدشان -که هنوز به بازار عرضه نشده- را نیز اجرا کردند که با
استقبال هوادارانشان روبه‌رو شد. سردار سرمست (نوازنده ترومپت و عضو گروه
پالت) و آرمان پاکزاد (نوازنده گیتارباس گروه رام) در بعضی قطعات گروه را
همراهی کردند و به این ترتیب بمرانی توانست شب خاطره‌انگیزی را برای
مخاطبان خود رقم بزند.
سانس دوم به اجرای گروه «داماهی» اختصاص
داشت که بعد از کنسرت پرمخاطب خود در بندرعباس، توانست در میان طرفدارانش
در پایتخت به اجرای موسیقی بپردازد. در طول اجرای پرتحرک و پرشور رضا
کولغانی (خواننده)، دارا دارایی (نوازنده گیتارباس) و شایان فتحی (نوازنده
دارمز و پرکاشن) با ایجاد فضاهای مناسب به واسطه ریتم و هارمونی، زمینه را
برای بسط و گسترش موسیقی برای سایر اعضای گروه مهیا می‌کردند و به این
ترتیب تبدیل به موتور گرداننده این اجرا شده بودند. آنها در این کنسرت
منتخبی از قطعات آلبوم «داماهی» و همچنین جدیدترین قطعات گروه از آلبوم
بعدیشان را برای علاقه‌مندان اجرا کردند.
معمولا سالن‌های کوچکتر،
صمیمیتی را با خود به همراه دارند که مخاطبان میتوانند به واسطه آن و
همچنین نوع موسیقی این گروه‌ها که سعی می‌کنند حرفشان را بی‌واسطه و با
زبانی نزدیک به قشر جوان جامعه‌ی امروز منتقل کنند، احساس نزدیکی بیشتری با
آنچه روی استیج اتفاق می‌افتد، داشته باشند؛ دقیقا همان چیزی که پیش از
برگزار شدن این دو کنسرت، پیش‌بینی می‌شد به دلیل اجرا در یک سالن بزرگ از
دست برود. اما وجه مشترک هر دو اجرا، پرفورمنس متفاوت و احساس صمیمت گروه
با مخاطبانشان بود که «بمرانی» و «داماهی» توانستند با حفظ این ویژگی‌ها،
سالن 2000 نفره میلاد نمایشگاه را هم با خود همراه کنند.
نظرات (۰)
ارسال نظر
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.