پیکر «حبیب» در رامسر تشییع و دفن می‌شود!

مراسم خاکسپاری و تدفین حبیب هنرمند سرشناس در رامسر اتفاق می افتد.

ویترینو؛یکی از مدیران اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان مازندران در گفت‌وگو با خبرنگار «موسیقی ما» در خصوص اتفاق تلخ روز جمعه و برنامه‌ریزی برای انجام مراسم تشییع زنده‌یاد «حبیب محبیان» گفت: «پس از اعلام خبر فوت ایشان، همکاران ما در اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی رامسر همراه با معاون محترم فرماندار رامسر و جمعی از مسئولین محلی برای عرض تسلیت و انجام کمک احتمالی به محل زندگی ایشان رفتند. از آنجا که مرحوم محبیان رامسر را به عنوان محل زندگی خود انتخاب کرده بود و در آنجا احساس آرامش می‌کرد، جمعی از هنرمندان بومی خواستار خاکسپاری آن هنرمند فقید در همان روستا شدند. از این رو بر اساس مذاکرات صورت گرفته با خانواده ایشان، قرار شد پیکر زنده‌یاد محبیان در روستای محل زندگی ایشان تشییع و دفن شود. پیش‌تر در موردی مشابه پیکر مرحوم «منوچهر ستوده» نیز در همان شهر محل زندگی‌شان (سلمانشهر) به شکل باشکوهی تشییع و دفن شده بود.»

علی‌رغم مسائل مطرح شده در خصوص تشییع پیکر زنده‌یاد «حبیب» از مقابل تالار وحدت و تدفین پیکر او در قطعه هنرمندان بهشت زهرا، آخرین اخبار از برگزاری مراسم خاکسپاری و تدفین این هنرمند سرشناس در رامسر حکایت دارد.
  
 بنا به اظهار رییس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی رامسر، پیکر زنده‌یاد «حبیب محبیان» ساعت 15 روز شنبه 22 خرداد 1395 از محل زندگی‌اش در روستای نیاسته از توابع کتالم واقع در شهرستان رامسر به سمت امامزاده محمد(ع) تشییع و در آن امامزاده به خاک سپرده خواهد شد.

«بی دلیل دستگیر و بی دلیل آزاد شدم» این را حبیب زمانی که زنده بود، گفت. او در این سال‌ها، کمتر گفت‌وگو کرد و کمتر در مجامع عمومی ظاهر شد. خواننده بازگشته به وطن، انگار بختش هم برگشته بود؛ آمده بود با هزاران وعده و وعید. که می‌تواند کنسرت دهد. بخواند. آلبوم منتشر کند؛ اما هیچ‌کدامشان نشد. می‌شود حالا اسمِ او را هم آورد در کنارِ فریدون فروغی، در کنار فرهاد، در کنار خیلی‌ نام‌های دیگر که حتی آوردن اسمشان هم اینجا ممنوع است و می‌توان نوشت که در خستگیِ ممنوع‌الکاری، در خستگی امید بستن به وعده‌های توخالی، مردند. دق کردند. این ماجرا به اندازه کافی دلخراش هست؛‌ بدتر از آن، اما همین حالا هم هنرمندان بسیاری هستند که وضعیتی مشابه او را دارند. از هم سن و سال‌هایش گرفته تا جوان‌ترها که می‌توانستند جای فرزندان او باشند و حالا همچنان صدایشان ممنوع است. گفتنِ هیچ‌کدام از این چیزها اما اینجا دردی را دوا نمی‌کند. انگار «مرگ» تنها چیزی است که آدم‌ها را به هم نزدیک می‌کند. تنها اتفاقی که مسلک و مرام و سبک نمی‌شناسد. برای همین هم هست که انگار این غم، غمِ همه اهالی موسیقی بود و هنرمندانِ سبک‌های دیگر هم درباره آن نوشتند و گفتند.

و این نقطه نضعف دیگری بر مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد است که در کارهای فرهنگی کشور کمترین حضور را دارد و فقط بعد از مرگ  هنرمندان به یادشان می افتند،به خانه هایشان می روند،در حالی که در زمان زنده بودن به او سلام نیز نمی دادند.

منیع؛ موسیقی ما